Pianist Marco Mezquida (Menorca, 1987) begon zijn studie op 8-jaige leeftijd en studeerde in 2009 af aan de School of Music of Catalonia (ESMUC) waar hij jazz-improvisatie, klassieke- en hedendaagse muziek studeerde. Hij is te horen op tientallen albums waarop hij zijn eigenzinnig pianospel laat horen met orkesten, duo’s of trio’s. Van invloed op zijn virtuoze composities zijn o.a Keth Jarrett en Rachmaninov. Op dit album horen we Marco niet alleen op piano maar ook op Hammondorgel, Farfisa en percussie, verder zijn er de Japanse contrabassist Masa Kamaguchi en de Spaanse drummer Ramon Prats.

Het album opent met percussie en razende piano akkoorden met de terechte titel “Popular Noise”. Het titelnummer “Tornado” vliegt (terecht, gezien de titel) in een razend tempo voorbij met klaterend pianospel. Telkens snelle akkoorden reeksen volgen elkaar op waardoor er metterdaad een beeld wordt geschetst van echte tornado, knap. Ook in “Bon ball tenim” ligt het tempo hoog, zo te horen gebruikt Marco hier de snaren van de piano en niet de toetsen, hetgeen een hallucinerend effect teweeg brengt. “Fellini”, opgedragen aan de beroemde filmmaker/regisseur, gaat in een sneltrein vaart voorbij, de rust keert pas terug in “I love you both” (Emotional Tornado) met vooral lieflijke klanken.

Intrigerend is ook “Self Portrait” met zijn steeds wisselende stemmingen, kristal klare piano klanken en een heerlijke melodie zijn de kenmerken van dit prachtige nummer, ontroerend. Meeslepende piano klanken onder tromgeroffel bepalen het geluid van “Pasión”. De contrabas opent “Taifü” (Japanse Typhoon), bas en drums houden een hoog ritme vast waar overheen Marco zijn pianoklanken als het ware drapeert. In “Beibita” (baby) horen we Marco eerst op het orgel waarna er gedragen pianospel is te horen omlijst door pizzicato basspel, heel fraai.

De vaart zit er weer in met “First Dance”, een nummer dat zich onmiddellijk nestelt in je hoofd, zalig. De lichtvoetigheid en de helderheid van Marco’s spel is bewonderingswaardig, wat een pianist ! “Otosan” brengt een hele andere sfeer met zich, langzaam wegstervende klanken waarna het naadloos overloopt in het laatste nummer “Adiós abuela” waarin Marco wederom zijn snaren laat spreken begeleidt door diepe basklanken, een bijna plechtstatig afscheid van een wonderschoon album van een fantastische pianist die ik inmiddels in mijn hart heb gesloten. Marco schreef alle composities behalve ”Bon ball tenim” dat hij samen met Ramon Prats schreef en “Taifü”van Prats. Ik kan eenieder dit album aanraden, jazzliefhebber of niet, hier kan elke muziek liefhebber van genieten.

Jan van Leersum